Xisffl. yüzyıl sonlarından itibaren askerî reform sürecinin anahtar kavramları haline gelen talim ve ta'allüm, paradoksal olarak hem reformcuların hem de karşıtlarının meşruiyet arayışlarının sloganı oldu. 1826 sonrasında, talim konusu eskisine nazaran çok daha önem ve oldukça farklı bir muhteva kazandı. Ancak son dönem tarih yazıcılığında, bu önemli konunun Vak'a-yı Hayriyye ve Asâkir-i Mansûre-i Muhammediyye'nin kuruluşuyla ilgili bahislerin gölgesinde kaldığı görülür. Bu makalede; XIX. yüzyılda modern askerî yapının ve dolayısıyla Mansûre Ordusu'nun mümeyyiz vasfı olarak görülen talim sistemini geliştirme çabaları, dinî çekinceler, model arayışları, Batılı uzmanların rolü, sistemin modernizasyonu ve pratiğin kitâbîlestirilmesi amacıyla gerçekleştirilen telif ve tercüme faaliyetleri ele alınmıştır.

Military training notion (lalim-taallunı), which was the key term of the military reforms during the end of 9th Century, paradoxically became motto for both reformists and anti-reformists. Although military training became more important and different in meaning after 1826, in comparison with atı early traing, the subject has always been kept in the background of Vak'a-yt Hayriye (The Auspicious Event) and the foundation of Asakir-i Mansure-i Muhammediye (The Victorious Soldiers of Mohammad) by modern historians. Efforts for the developing modern training system ivhich was seen as exclusive characteristic of modern military structure and though Mansure Army, religious reservations, searching for models, the role of Western experts, modernization of the system and writing and translation activities in order to register the practises will be anaylized in the paper.