Üniversitelerdeki Zorunlu Ortak Derslerden Yabancı Dil Dersinin Uzaktan Eğitim Uygulamasının Değerlendirilmesi

Bazı üniversiteler, ön lisans, lisans ve lisansüstü eğitim programlarında yer alan dersleri ve zorunlu ortak derslerin tümünü veya bir kısmını uzaktan eğitim uygulamasıyla yürütmeye başlamıştır. Bu değişikliğin sebebi, artan öğrenci gereksinimlerine cevap verebilmek, onlara nitelikli bir eğitim sunmak ve çağın gerektirdiği bireysel gelişimi destekleyebilmektir. Araştırmanın amacı, üniversite eğitim programlarında yer alan zorunlu ortak derslerden yabancı dil dersinin uzaktan eğitim uygulamasının öğrenci görüşlerine göre değerlendirilmesidir. Araştırmanın modeli betimsel, yöntemi ise niteldir. Araştırmanın çalışma evreni 100 öğrenciden oluşmaktadır. Bu öğrencilerden 50’si Gazi Üniversitesi’nde, 2016-2017 öğretim yılında, Fen Edebiyat, Mühendislik, Tıp, Eğitim ve Hukuk Fakültelerinin birinci sınıfında öğrenim gören öğrencilerdir. Diğer 50’si ise 2015- 2016 öğretim yılında, aynı fakültelerden mezun olan öğrencilerdir. Veriler, görüşme tekniği ile toplanmıştır. Veri toplama aracı ise yarı yapılandırılmış görüşme formudur. Verilerin analizinde, içerik analizi tekniği kullanılmıştır. Bulgulara göre yabancı dil dersinin uzaktan ve yüz yüze eğitim uygulamalarında olumsuz öğrenci görüşleri çoğunluktadır. Öğrenciler, uzaktan eğitim uygulamasının içerik boyutunda içeriğin basit ve yetersiz olduğunu, ders işlenişi (eğitim durumu) boyutunda öğretim elemanlarının etkili öğretim yöntem ve teknikler kullanmadığını ve ölçme ve değerlendirme boyutunda sınavların basit olduğunu belirtmiştir. Bu bulguların, uzaktan eğitim uygulayan kurumlar, uygulayıcılar ve Yükseköğretim Kurulu (YÖK) tarafından dikkate alınması, öğretimin niteliğinin arttırılmasına katkı sağlayabilir.

Anahtar Kelimeler:

Uzaktan eğitim, yabancı dil, yüz yüze eğitim, zorunlu ortak ders

PDF

___

Akçatepe, A.G. (2013). Eğitim fakülteleri eğitim bilimleri bölümü akademisyenlerinin yükseköğretimin amaçlarına ilişkin görüşleri. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara.
Al, U. ve Madran, O. R. (2004). Web tabanlı uzaktan eğitim sistemleri: sahip olması gereken özellikler ve standartlar. Bilgi Dünyası, 5(2), 559-271.
Alkan, C. (1997). Eğitim teknolojisi. Ankara: Anı.
Balaban, E. (Şubat, 2012). Dünyada ve Türkiye’de uzaktan eğitim ve bir proje önerisi. Işık Üniversitesi, İstanbul.
Banar, K. ve Fırat, M. (2015). Bütüncül bir bakıştan açık ve uzaktan eğitim: Türkiye özeli, Yeğitek Uzaktan Eğitim Özel Sayısı, Ankara: MEB Yenilik ve Eğitim Teknolojileri Genel Müdürlüğü.
Bilgiç, H. G., Doğan, D. ve Seferoğlu, S. (Aralık, 2011). Türkiye’de yükseköğretimde çevrimiçi öğretimin durumu: İhtiyaçlar, sorunlar ve çözüm önerileri. Yükseköğretim Dergisi, 1(2), 80-87.
Helvacı, M. A. (2010). Okullarımız değişime/yeniliğe ne kadar hazır? Eğitime Bakış Dergisi, 6(17), 47-53. İşman, A. (2011). Uzaktan Eğitim. Ankara: Pegem.
Karataş, S. (2003). Yüz yüze ve uzaktan eğitimde öğrenme deneyimlerinin eşitliği. Eğitim Bilimleri ve Uygulama, 2(3), 91-104.
Kayri, İ., Gökdaş, M. (2005). E-öğrenme ve Türkiye açısından sorunlar, çözüm önerileri. Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Eğitim Fakültesi Dergisi, 2(2), 56-78.
Lee, J. F., (2000). Tasks and Communicating in Language Classrooms. The Mc Graw-Hill Companies, Indiana University:USA.
Miles, M. B., Huberman, A. M. & Saldaña, J. (2013). Qualitative data analysis: A methods sourcebook. Los Angeles, CA: Sage. National Committee of Inquiry into Higher Education (NCIHE). (1997). Dearing Report. https://bei.leeds.ac.uk/Partners/NCIHE/ sayfasından erişilmiştir.
O’Malley, J. & McCraw, H. (1999). Students perceptions of distance learning, online learning and the traditional classroom. Online Journal of Distance Learning Administration, 2(4), 1-12.
Özbay, Ö. (2015, Aralık). Dünyada ve Türkiye’de uzaktan eğitimin güncel durumu. Ines Journal Uluslarası Eğitim Bilimleri Dergisi, 2(5), 376-394.
Özgöl, M., Sarikaya, İ. ve Öztürk, M. (Ağustos 2017). Örgün eğitimde uzaktan eğitim uygulamalarına ilişkin öğrenci ve öğretim elemanı değerlendirmeleri. Yükseköğretim ve Bilim Dergisi, 7(2), 294-304.
Özüyürek, A., Bedge, Z., Yavuz, N. F. ve Özkan İ. (2016). Uzaktan eğitim uygulamasının öğrenci bakış açısına göre değerlendirilmesi. Karabük Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 6(2), 583-596.
Türkiye Ekonomi Politikaları Araştırma Vakfı (TEPAV). (Mart, 2014). Türkiye’deki devlet okullarında İngilizce dilinin öğretimine ilişkin ulusal ihtiyaç analizi.73, Yorum:Ankara.
Tok, H. ve Arıbaş, S. (2008). Avrupa birliğine uyum sürecinde yabancı dil öğretimi, İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 9(15), 205-227. Ünal, M. ve Özdemir, M. Ç. (2008). Eğitim fakültelerinde ortak ders olarak okutulan yabancı dil derslerinde öğrencilerin bilişsel hazırbulunuşluk düzeylerinin akademik başarıya etkisi, Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi, 9(1), 13-22.
Walker, J. L. (2012). The use of saturation in qualitative research. Canadian Journal of Cardiovascular Nursing, 22(2), 37-46.
Yaman, İ. (2015). Üniversitelerde zorunlu İngilizce (5ı) derslerinin uzaktan eğitim yoluyla verilmesinin artı ve eksiler. International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 10(7), 967-984.
Yıldırım, A. ve Şimşek H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri, Ankara: Seçkin.
Yükseköğretim Kurulu [YÖK]. (2013). Yükseköğretim kurumlarında uzaktan öğretime ilişkin usul ve esaslar. https://www.yok.gov.tr/documents/ 10279/34559/ uzaktan_ogretim _esas_usul.pdf/ sayfasından erişilmiştir.