Özgür ARUN, Mert ERSÖZLÜ, Abdullah KOÇAK

TELEVİZYON ALANINDA YAŞLI EV KADINLARININ KÜLTÜREL TÜKETİM PRATİKLERİ

Televizyon alanındaki araştırmaların Türkiye literatüründe klasik iletişim araştırmaları etrafında toplandığı ve sosyolojik olarak sınırlı düzeyde ele alındığı görülmektedir. Bu araştırmada televizyon, etki ve alımlama araştırmaları dışında bir kültürel tüketim alanı olarak, Bourdieucü perspektifle ele alınmıştır. Bu kavramsallaştırmadan hareketle ev kadınlarının kültürel tüketim pratikleri anlaşılmaya çalışılmıştır. Araştırma Hatay’da yaşayan 55 yaş ve üzeri 100 yaşlı ev kadını ile yüz yüze görüşülerek gerçekleştirilmiştir. Katılımcıların kültürel tüketim pratikleri, yaş, gelir, eğitim düzeyi, günlük televizyon izleme süresi değişkenleri göz önünde bulundurularak analiz edilmiştir. Yapılan analizler sonucunda, yaşlı kadınların %56’sının tekçil ve %18’inin hepçil kültürel tüketimleri varken %26’sı ise televizyon alanında pasif oldukları tespit edilmiştir. Bu bulgular, televizyon alanında üç grubun görünür olduğunu ortaya koymaktadır; pasifler, tekçiller ve hepçiller. Hepçil tüketim sadece seçkin beğenileri olanların tekelindedir. Yaşlı kadınların arasında popüler beğenilerin, seçkin ve sıradan beğenilere göre daha seyrek tüketimi, yatayda gerçekleşen ayrımın olduğuna dair ipuçları sunmaktadır.

Anahtar Kelimeler:

Ev kadınları, televizyon, Bourdieu, kültürel tüketim, yaşlılık

PDF

___

Arun, Ö. (2013a). Rafine Beğeniler Ya Da Sıradan Hazlar? Türkiye’de Beğeninin, Ortamın Ve Tüketimin Analizine İlişkin Bir Model, Kültür ve İletişim, 16(2), 45-72.
Arun, Ö. (2013b). Ageing in Turkey: The Peter Pan Syndrome? İçinde J. Troisi & H. J. von Kondratowitz (Eds), Ageing in the Mediterranean. London: Policy Press. ss.301-328.
Arun, Ö. (2014). İnce zevkler - olağan beğeniler: Çağdaş Türkiye’de Kültürel Eşitsizliğin Yansımaları. Cogito, 76, 167-191.
Arun, Ö. (2015). ‘Kültürel Hepçiller: Ne Seçkin Ne Sıradan, Sadece Olağan! Türkiye Televizyonunda İzleyici Beğenilerinin Analizi’, Toplum ve Bilim,133, 247-277.
Arun, Ö., & Elmas, Ç., (2016). Yaşlılıkta Ayrım: Çağdaş Türkiye’de Yerel Yönetimleri Bekleyen Zorluklar. Sosyoloji Dergisi, 36(2), 351-372.
Bayraktutan, G. & Binark, M. (2013). Ayın Karanlık Yüzü: Medya Ve Etik. Kalkedon, İstanbul. Bourdieu, P. (1984). Distinction: A Social Critique of the Judgement of Taste, Cambridge: Harvard University Press.
Chan, T. W. & Goldthorpe, J. H., (2007). Social Stratification And Cultural Consuption: Music İn England. European Social Review, 23(1), 1-19.
Chan, T. & W., Goldthorpe, J. H., (2010). Social Status And Cultural Consumption. Cambridge University Press, 1-28. Çaplı, B. & Dündar, C. (1995). 80’den 2000’lere Televizyon, Cumhuriyet Dönemi Türkiye Ansiklopedisi: Yüzyıl Biterken, 15, 1376-1386.
Çelenk, S. (2005). Televizyon Temsil Kültür:1990’lı Yıllarda Sosyo-Kültürel İklim Ve Televizyon İçerikleri. Ütopya, Ankara.
Freidman, S., Savege, M., Hanquiet, L., & Miles, A. (2015). Cultural Sociology And New Forms Of Distinction, Poetics, 53,1-8.
İlic, D. T. (2015). Pierre Bourdieu Ve Televizyon Alanı: Türkiye'deki Anaakım Televizyon Haberciliğinde Bir Saha Araştırması. Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 8(4), 321-340
İnal, A. (2001). Televizyon, Tür Ve Temsil. Yıllık 1999 (sinema ve televizyon özel sayısı). 255-286. Ankara: Ankara Üniversitesi İletişim Fakültesi.
Kejanlıoğlu, B. (1998). Türkiye’de Yayıncılık Politikası: Ekonomik Ve Siyasal Boyutlarıyla Türkiye’de Radyo Ve Televizyon Yayıncılığı (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Ankara Üniversitesi, Ankara.
Koçak, A., & Terkan, B. (2010). Medya ve Yaşlılar: Yaşlıların Medya İzleme Davranışları ve Motivasyonları. Çizgi Kitabevi, Konya.
Misci Kip, S. (2013). Türk Televizyon İzleyicisi Kültürel Omnivor Mu? Türkiye’deki Televizyon İzleyici Yapısı Üzerine Bir Araştırma. Global Media Journal: Turkish Edition, 4(7), 156-169.
Özçetin, B. (2010). Kullanımlar Ve Doyumlardan İzlerkitle Sosyolojisine: Türkiye’de İzlerkitle Çalışmaları. İletişim Araştırmaları, 8(2):9-37.