Bilinen tarih savaşlar, katliamlar, kölelik uygulamaları, zalim yönetimler yani insanlığın çektiği büyük acılar ile doludur. Modern zamanlara yaklaşıldığında insan hak ve özgürlüklerinin demokrasi idealiyle birlikte yükselmeye başladığı görülmektedir. Egemenliğin dolayısıyla yasama, yürütme ve yargı kuvvetlerinin monarkın elinde tekelci bir şekilde bir daha toplanmaması için yazılı ve fiili hukuki güvencelere bağlanması anayasal demokrasi konseptini ortaya çıkarmıştır. Anayasal demokrasilerde devlet yaklaşımı, yasama, yürütme ve yargı kuvvetlerini ayrıştırır ve kuvvetlerin her birinin diğeri karşısında özerk yapıda olmasını zorunlu kılar. Anayasa tartışmaları Türkiye’de hep var olagelmiştir. Her anayasa değişikliğinde, demokrasi idealinden ve kuvvetler ayrılığı ilkesinden uzaklaşıldığı eleştirileri yükselirken, aynı oranda bu hedeflere yaklaşıldığını savunan görüşlere de rastlanmaktadır. Bu çalışmamızda kuvvetler ayrılığı ilkesi konusundaki görüşlere değinilecek ve günümüzde gelişmiş olarak kabul edilen beş devletin (ABD, Almanya, Fransa, Rusya ve İngiltere’nin) anayasal uygulamalarındaki mevcudiyeti incelenecektir. Kuvvetler ayrılığı ilkesinin evrensel konum ve değeri ortaya koyulduktan sonra Türkiye Cumhuriyeti Anayasasındaki düzenleniş biçimi ve Anayasa Mahkemesinin yeni tarihli bir kararında kuvvetler ayrılığı ilkesine ilişkin getirdiği yorum ele alınacaktır. Bu makale ile kuvvetler ayrılığı ilkesinin kapsamı, Türk anayasal sistemi açısından bulunduğu konum karşılaştırmalı olarak bir değerlendirmeye tabi tutulacak ve normatif yönden daha açık bir düzenleme gerekliliğinin sebepleri izaha çalışılacaktır.