Siyasal İletişim Sürecindeki Metaforik Üsluba İlişkin Betimleyici Bir Çalışma

Alan yazın incelemelerinden bütünleştirici değerlendirme yöntemi üzerine inşa edilen bu çalışmanın amacı, siyasal iletişim sürecindeki tüm iletişim mecralarında kullanılıyor olmakla birlikte özellikle politik konuşma türünde, siyasal aktörlerce üretilen mesajlarda, retorik figürler arasında yer alan metaforun yoğun şekilde kullanımıyla belirgin hale gelen metaforik üslubu, betimleyebilmek, onun kullanımına gerekçe olan hususları kavramak ve üstlendiği işlevlerini anlamaktır. Bu bağlamda yapılan alan yazın incelemesinde, kavramların zamana ve mekana bağlı olarak anlamlarının farklı yerlere taşınabilmesiyle meydana gelen, sezgisel, örtük bir anlatım tarzı olarak belirginleşen metaforik üslubun, siyasal iletişim sürecinde, muhtelif mecralarda mesajların üretiminde kullanıldığı saptanmıştır. Bu kullanımların gerekçeleri arasında ise dili güzelleştirme, ifadeleri güçlendirme ve sözlüksel bir boşluğu doldurmanın dışında eleştirilerden kurtulmak, dini, kültürel, ideolojik saiklerle bazı kavramların yüceltilme veya yerilmesinin de yer aldığı görülmüştür. Bunlara ilave olarak metaforik üslubun siyasal iletişimde üstlendiği işlevlere bakıldığında ise; odaklanma, hayal gücünün uyarılması, tinsel alanların keşfi, duyguların harekete geçirilmesi, iletişime estetik cazibe kazandırma, eğlendirme, moral değerleri aktarma ve davranışları uyarma işlevlerini yerine getirdiği tespit edilmiş ve bunlara ilişkin örnekler ülkemizdeki siyasal iletişim çalışmaları üzerinden sunulmuştur. Bu çalışma siyasal iletişim sürecinde zaman zaman gündeme taşınan üslup konusuna, çatışma ve uzlaşma perspektifinin dışında retorik figürler açısından yaklaşması; ayrıca retorik figürler içerisinden de metafora odaklanması bakımından alan yazında yer alan benzer çalışmalardan ayrılmaktadır.

Anahtar Kelimeler:

Siyasal İletişim, Metafor, Üslup, Metaforik Üslup, Retorik

A Descriptive Study on Metaphoric Style in Political Communication

The purpose of this study, built on the method of descriptive assessment in the literatures, is to describe the metaphorical style that has become evident by the intense use of metaphors, a prominent element among rhetorical figures, especially in the form of political speech by political actors while being used in all communication channels throughout the political communication process; and to comprehend the reason behind its utilization and to understand its functions. By the review conducted in this context, it has been determined that the metaphorical style, emerged as an intuitive, implicit way of expression, formed by the carrying the different conceptual meanings based on time and place, has been employed in the production of messages in various channels in the process of political communication. It has been revealed that enhancing the language, empowering the expressions and filling a lexical gap beside escape of criticism, exalting or satirizing some concepts with religious, cultural, ideological motives are among the reasons for utilization of the metaphorical style. In addition, looking at the functions of metaphoric style in political communication; it has been found that they fulfill the functions of focusing, provoking imagination, exploring spiritual areas, mobilizing emotions, providing esthetic appeal for the communication, entertaining, conveying moral values, and stimulating the behaviors, and examples related to these are presented through political communication studies carried out in our country. The study is unique among similar studies in the literature in terms of its approach to issue of the style, brought sometimes on the agenda in the political communication process, in terms of rhetorical figures, apart from the perspective of conflict and consensus; and its focus on metaphor in the rhetorical figures.

Keywords:

Political Communication, Metaphor, Style, Metaphorical Style, Rhetoric,

PDF

___

Aktaş, Ş. (2007). Edebiyatta Üslup ve Problemleri. Ankara: Akçağ Yayınları.
Alparslan Danışman, S. (2015). Metaforların Örgüt Ve Yönetim Araştırmalarındaki Yeri: Ontolojik, Epistemolojik Ve Metodolojik Kabuller Işığında Bir Değerlendirme. KAÜ İİBF Dergisi, 45-64.
Anık, C. (2000). Siyasal İkna. Ankara: Vadi Yayınları.
Aristotales. (2008). Retorik. (M. H. Doğan, Çev.) İstanbul: Yapı Kredi Yayıncılık.
Arklan, Ü. (2006). Siyasal Liderlikte Karizma Olgusu: Recep Tayyip Erdoğan Örneğinde Teorik ve Uygulamalı Bir Çalışma. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 16, 45-65.
Arslan, E. ve Can, M. H. (2009). Siyasal İletişimin Cenk Alanı, Seçimler: AKP’nin 2007 Seçim Kampanyası’nın Analizi. A. Özkan (Ed.), Siyasetin İletişimi (s. 84-101). İstanbul: TASAM Yayınları.
Aziz, A. (2007). Siyasal İletişim. Ankara: Nobel Yayınevi.
Bayram, F. (2010). Ideology and Political Discourse: A Critical Discourse Analysis of Erdoğan’s Political Speech. ARECLS, 7, 23-40.
Bilgin, M. (2009). Siyaset ve Üslup. Ankara: TBMM Araştırma Merkezi.
Booth, W. C. (2004). The Rhetoric of Rhetoric: The Quest for Effective Communication. USA: Blackwell Publishing.
Çalışkan, A. (2014). Üslûp ve Üslûpbilim Üzerine-1: İlk Belirlemeler. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 7(34), 29-52.
Çiftçi, H. (2018). Leadership and Process Management in Crisis. B. C. Tanrıtanır, ve S. Özer (Haz.), Academıc Research In Socıal, Human And Admınıstratıve ScıencesII (s. 349-362). Ankara: Gece Kitaplığı.
Çoban Keneş, H. (2016). Metaforun Ayrımcı Hegemonyanın İnşasındaki Rolü: Suriyelilerin Haberleştirilmesinde Metafor Kullanımı . Gaziantep University Journal of Social Sciences, 15(2), 253-280.
Çoban, A. (2004). Edebiyatta Üslup Üzerine. Ankara: Akçağ Yayınları.
Damlapınar, Z. (2016). Siyasal iletişimde iklim değişikliği; 2015’in ‘ikilli seçim’leri penceresinden Türkiye’de siyasal iletişim atmosferi. Ş. Balcı (Ed.), 7 Haziran’dan 1 Kasım’a Türkiye’de Siyasal İletişim Uygulamaları (s. 21-43). Konya: Literatürk Akademia.
Damlapınar, Z. ve Balcı, Ş. (2014). Siyasal İletişim Sürecinde Seçimler, Adaylar, İmajlar. İstanbul: Literatürk.
Deckard, A. W. (2017). İknanın Gücü. (A. Dağ, Çev.) İstanbul: Eftelya.
Divlekci, C. (2007). Tarihsel Süreç İçerisinde Üslüba İlişkin Tanım Çabaları ve Bir Tanım Denemesi(1). AÜİFD XLVIII(2), 117-133.
Doğan, A. ve Göker, G. (2013). Siyasal İletişim Araştırmaları. Ankara: Nobel Yayınları.
Döş, İ. (2010). Aday Öğretmenlerin Müfettişlik Kavramına İlişkin Metafor Algıları. Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 9(3), 607-629.
Duman, D., ve Sun İpekşen, S. (2013). Türkiye’de Genel Seçim Kampanyaları (1950- 2002). Turkish Studies, 8(7), 117-135.
Fidan, M. (2000). Siyasette Güvenilirlik İmajı. Konya: S.Ü. İletişim Fakültesi Yayınları.
Foster, S. (2010). Political Communication. Edinburgh University Press.
Güloğlu, B. ve Karaırmak, Ö. (2012). Metafor: Danışan ve Psikolojik Danışman Arasındaki Köprü. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 4(37), 122- 135.
Harmancı, M. (2012). İslam Felsefesinde Metaforik Üslup. Ankara: Hece Yayınları. http://rhetoric.byu.edu/. (2018). Nisan 5, 2018 tarihinde http://rhetoric.byu.edu/ adresinden alındı
Kalyoncu, R. (2012). Görsel Sanatlar Öğretmeni Adaylarının “Öğretmenlik” Kavramına İlişkin Metaforları . Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 471-484.
Karadoğan, E. (2004). Seçmenin siyasal tutumlarının oluşmasında siyasetçinin ikna becerilerinin etkisi. İletişim Fakültesi Dergisi(20), 243-248.
Karaırmak, Ö. (2004). Tinsel Anlayışın Psikolojik Danışmadaki Rolü. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 3(22), 45-55.
Kazan, R. (2005). Edebî Üslûp Açısından Hadis Metinleri. Isparta: Süleyman Demirel Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Kıral, E. (2015). Öretmen Adaylarının Algılarına Göre Öğretmen Metaforları. Adnan Menderes Üniversitesi Eğitim Fakültesi, 57-65.
Kırlar Barakos, S. (2011). Reklam ve Retorik. İstanbul: Derin Yayınları. Köker, E. (2007). Politikanın İletişimi iletişimin Politikası. Ankara: İmge Kitabevi.
Lakoff, G. & Johnson, M. (2015). Metaforlar Hayat, Anlam ve Dil. (G. Y. Demir, Çev.) İstanbul: İthaki.
Lilleker, D. G. (2013). Siyasal İletişim Temel Kavramlar. (T. Sağlam, Çev.) İstanbul: Timaş Yayınları.
Meyer, M. (2009). Retorik. Ankara: Dost Kitabevi.
Muallimoğlu, N. (2005). Bütün Yönleri İle Hitabet Sanatı. İstanbul: Avcoğlu Basım Yayın.
Noelle-Neumann, E. (1998). Kamuoyu Suskunluk Sarmalının Keşfi. (M. Özkök, Çev.) Ankara: Dost Yayınevi.
Powell, L. & Cowart, J. (2003). Political Campaign Communication. Boston: Pearson Education Publishers.
Saraç, M. Y. (2010). Klasik Edebiyat Bilgisi Belagat. İstanbul: Gökkubbe Yayınları.
Sözen, E. (2014). Söylem Belirsizlik, mübadele, Bilgi/Güç ve Rafleksivite. Ankara: Birleşik Yayınları.
Tepebaşılı, F. (2013). Metafor Yazıları. Konya: Çizgi Kitabevi.
Tepebaşılı, F. (2016). Retorik Konuşma Sanatı Söz Bilimi. Konya: Çizgi Kitabevi.
Unat, K. (2017, Güz). Seçim Afişleri Işığında Hürriyet Partisi’nin 1957 Genel Seçim Kampanyası. Hacettepe Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 27, 267- 291.
Uztuğ, F. (2004). Siyasal İletişim Yönetimi. İstanbul: Mediacat Yayınları.
Yavaşgel, E. (2004). Siyasal İletişim Kavramlar ve Ardındakiler. Ankara: Babil Yayın Dağıtım.
Yetiş, K. (2006). Belagattan Retoriğe. İstanbul: Kitabevi.
Yücekök, A. N. (1987). Siyasetin Toplumsal Tabanı (Siyaset Sosyolojisi). Ankara: AÜSBF Yayınları.
Yüksel, A. (2005). İkna ve Konuşma. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Zeybek, B. (2016). Siyasal Reklam İkna ve Retorik. İstanbul: Beta Yayınları.