Bu makalede, Arthur Miller’ın Cadı Kazanı (The Crucible) oyununundaki genç kızların büyülenmiş olma durumlarının, pekçok Miller eleştirmeninin bakış açısıyla görüldüğü gibi yalnızca bir grup kötü fikirli, ahlaksız genç kızın rol yapması veya çıldırma hali olmadığı öne sürülmektedir. Sözü edilen genç kızlar ne yalancıdırlar, ne de rol yapmaktadırlar, yalnızca mükemmel bir taklit (simülasyon) sergilemektedirler. Bu varsayım, kızların niyet ve kişisel hedefleri ne olursa olsun, başlarından geçtiğini iddia ettikleri şeyi gördüklerini, hissettiklerini, böyle bir deneyim yaşadıklarını ve dolayısıyla daha sonra büyülenmenin doğru işaretlerini sergileyebildiklerini ima eder. Ayrıca, taklitçiler yetişkin değildirler ve içinde bulundukları toplumun katı ahlak kurallarının sonucu olarak kötülüğe yönelmişlerdir. Oyundaki bağnaz toplumun dayattığı gerçeklikleri altüst etmek ve kontrolleri altına almak için kendi yeni gerçekliklerini üretmeleri de doğaldır.

The condition of the girls’ bewitchment in The Crucible is not a mere pretence or psychotic dissimulation by a bunch of wicked minded lecherous young girls as seen by many of Miller’s scholars The girls are neither liars nor pretenders but rather perfect simulators This assumption implies that these girls regardless of their intentions and personal agendas have seen felt and experienced what they claim to have encountered and consequently produced the right symptoms of bewitchment Significantly the simulators are minors and young girls who are demonized by a society controlled by stringent moral codes It becomes quite normal for those girls to produce new realities of their own to displace or colonize the current realities established by the puritan society of Salem Keywords: Arthur Miller Crucible Simulation Simulacra Baudrillard Witch