Hekimlerde evlilikte uyum ve aile içi şiddet araştırması

Amaç: Bu çalışmanın amacı hekimlerin evlilikte uyum düzeylerini ve aile içi şiddete uğrama durumlarını saptamak ve olası ilişkili etkenlerin evlilikte uyum ve aile içi şiddete etkilerini değerlendirmektir. Yöntem: Bu çalışma, Van il merkezinde görev yapmakta olan 296 evli ve gönüllü hekim üzerinde gerçekleştirilen kesitsel tanımlayıcı tipte bir araştırmadır. Hazırlanan anket formunda evlilik uyumunun değerlendirilmesi amacıyla Evlilikte Uyum Ölçeği (EUÖ) yer almaktadır. Verilerin istatistiksel analizinde tek yönlü varyans analizi ve ki-kare testleri kullanılmıştır. Bulgular: Çalışmamız sonucunda hekimlerin %43.6’sının evliliklerinde ‘uyumsuz’, %56.4’ünün ‘uyumlu’ olduğu görülmüştür. Tüm hekimlerin EUÖ puan ortalamasına bakıldığında ise 41.99±9.80 olarak bulunmuş olup genel olarak evlilik- lerinde ‘uyumsuz’ oldukları bulunmuştur. Araştırmada erkek hekimlerin evlilikte uyum düzeylerinin kadın hekimlere oranla daha yüksek olduğu saptanmıştır. Mevcut çalışma pozisyonundan memnun olan hekimlerin evlilik uyum puanlarının memnun olmayanlardan daha yüksek olduğu saptanmıştır. Çalışmaya alınan hekimlerin %41.6’sının aile içi şiddet öyküsü olduğu saptanmıştır. Uğranan şiddet türlerinin oranları %81.3 duygusal, %74.8 sözel, %25.2 ekonomik, %10.6 fiziksel, %1.6 cinsel şiddet olarak bulunmuştur. Araştırmada kadın hekimlerin erkek hekimlerden daha fazla aile içi şiddete uğradıkları görülmüştür. Hekimlerin aile içi şiddete uğrama durumlarının evlilikte uyum düzeylerini olumsuz etkilediği saptanmıştır. Tartışma: Bu çalışmada hekimlerin genel olarak evliliklerinde uyumsuz oldukları ve yaklaşık yarısının aile içi şiddete uğradıkları görülmüştür. Evlilik uyumu ve aile içi şiddet içi içe kavram- lardır. Çalışan bireylerde ikisi de çalışma koşullarından etkilenen unsurlardandır. Hekimlerin evlilikleri konusunda evlilik yaşamını etkileyebilecek iş veya iş dışı diğer etkenleri, bu etkenler arasındaki etkileşimi, özellikle cinsiyete özgü ayrılıkları sonraki araştırmalarda ele almak önemli olabilir. (Anadolu Psikiyatri Derg 2019; 20(4):418-425)

Research of marital adjustment and domestic violence among physicians

Objective: This study aimed to determine physicians’ level of marital adjustment and their status of exposure tofamily violence, and to determine the effects of possible factors on marital adjustment and violence. Methods: Thisstudy was a cross-sectional descriptive study performed on a total of 296 married volunteer physicians who servedat Van city centrum. The questionnaire form contained Marital Adjustment Test (MAT) to assess marital adjustment.The statistical analysis of the study data was done with One-Way ANOVA and chi-square tests. Results: Our studyshowed that 56.4% of physicians had marital adjustment in their marriages and 43.6% did not. The mean MATscore of all physicians was 41.99±9.80; they were generally non-adjusted in their marriages. This research revealedthat male physicians were more adjusted in their marriage than their female counterparts. It was also shown thatphysicians who were satisfied with their working position had a significantly greater MAT score than those who werenot. Of the enrolled physicians, 41.6% had a history of domestic violence. The exposed domestic violence wasemotional in 81.3%, verbal in 74.8%, economic in 25.2%, physical in 10.6%, and sexual in 1.6%. Female physicianswere exposed to domestic violence at a greater rate than their male counterparts. Exposure to domestic violenceadversely affected marital adjustment. Discussion: This study showed that physicians are generally non-adjustedin their marriages and approximately half of them were subjected to domestic violence. Marital adjustment anddomestic violence are interwoven concepts. Among working individuals, both concepts are affected by workingconditions. It may be of significant relevance to study in the future the workplace and non-workplace factors, theirinteraction, and especially gender-specific discrepancies that may influence family life of physicians. (AnatolianJournal of Psychiatry 2019; 20(4):418-425)

PDF

___

Özyıldırım E. Erzurum İl Merkezinde Çalışan Hekimlerde Yaşam Kalitesi, Algılanan Stres Düze- yi ve Etkileyen Faktörlerin İncelenmesi. Yayımlan- mamış Uzmanlık Tezi, Erzurum, Atatürk Üniver- sitesi Tıp Fakültesi Halk Sağlığı ABD, 2015.
Bilir N, Yıldız AN. Sağlık personelinin mesleksel riskleri. İş Sağlığı ve Güvenliği. Üçüncü baskı, Ankara: Hacettepe Üniversitesi Yayınları, 2014.
Kalkan M. Evlilik İlişkisini Geliştirme Programının, Evlilerin Evlilik Uyum Düzeyine Etkisi. Yayımlan- mamış Doktora Tezi, Samsun, On Dokuz Mayıs Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, 2002.
Güler N, Tel H, Özkan Tuncay F. Kadının Aile İçinde Yaşanan Şiddete Bakışı. C. Ü. Tıp Fakültesi Dergisi 2005; 27(2):51-56.
Krug E, Dahlberg L, Mercy J, Zwi A, Lozano R. World Report on Violence and Health. WHO, Geneva, 2002.
Vahip I, Doğanavşargil Ö. Aile içi fiziksel şiddet ve kadın hastalarımız. Türk Psikiyatri Dergisi 2006; 17(2):107-114.
Tutarel Kışlak Ş. Evlilikte Uyum Ölçeğinin (EUÖ) güvenirlik ve geçerlik çalışması. 3P Dergisi 1999; 7(1):50-57.
Şimşek Ç. Polis Memurlarının Evlilik Doyumları, İlişkilerle İlgili Bilişsel Çarpıtmaları ve Cinsiyet Rollerinin İncelenmesi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Eskişehir, Anadolu Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, 2014.
Çakır S. Evli Bireylerin Evlilik Uyumlarının Ana-Babalarına Bağlanma Düzeyleri ve Demografik Değişkenler Açısından İncelenmesi. Yayımlanma-mış Yüksek Lisans Tezi, Ankara, Ankara Üniver-sitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, 2008.
Şener A, Terzioğlu RS. Ailede Eşler Arasında Uyuma Etki Eden Faktörlerin Araştırılması. Anka-ra, T.C. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Başkanlığı Yayınları, 2002.
Kiecolt W, JK Glaser, TL Newton. Marriage and health: his and hers. Psychol Bull 2001; 127(4):472-503.
Steil JM, Turetsky BA. Is equal better? Relation-ship between marital equality and psychological symptomatology. Applied Social Psychology Annual 1987; 7:73-97.
Umberson D. Gender marital status and the social control of health behavior. Soc Sci Med 1992; 24:907-917.
Perrone KM, Webb LK, Jackson ZV. Relationships between parental attachment, work and family roles and life satisfaction. Career Dev Q 2007; 55:237-248.
Aslan SH, Aslan RO, Alparslan ZN, Ünal M. Kocaeli’nde Çalışan bir grup hekimde evlilik doyumu. Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi 1998; 23(4):212-215.
Koçak R, Çelik C. Okul yöneticilerinin mesleki tükenmişlikleri ile evlilik doyumları arasındaki ilişki-nin çeşitli değişkenler açısından incelenmesi. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi 2009; 4(31):52-60.
Şengül Öner D. Evli Bireylerin Evlilik Çatışması, Çatışma Çözüm Stilleri ve Evlilik Uyumlarının İncelenmesi. Yüksek Lisans Tezi, İzmir, Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, 2013.
Çelik M. Evlilik Doyumu Ölçeği Geliştirme Çalış-ması. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Adana, Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, 2006.
Yılmaz A, Aydın Avcı İ. 15-49 yaş grubu evli kadın-ların bazı toplumsal cinsiyet özellikleri ile evlilik uyumları arasındaki ilişki. Gümüşhane Üniversite-si Sağlık Bilimleri Dergisi 2015; 4(2):180-193.
Memiş M. Çalışan Kadına Yönelik Aile İçi Şiddet. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Sakarya, Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, 2010.
Boz B, Acar K, Kurtuluş A. Mayıs 2003-Temmuz 2004 tarihleri arasında Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Adli Tıp Anabilim Dalı’na başvuran aile içi şiddet olguları. Pamukkale Tıp Dergisi 2008; 1:13-16.
Bora A, Üstün İ. ‘Sıcak Aile Ortamı’ Demokratik-leşme Sürecinde Kadın ve Erkekler. İstanbul: TESEV Yayınları, 2005.
Bessa M, Drezett J, Rolim M, Abreu L. Violence against women during pregnancy: systematized revision. Reproducao & Climaterio 2014; 29(2):71-79.
Türkiye’de Kadına Yönelik Aile İçi Şiddet. T.C. Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü, Ankara, 2009.
İçli TG. Aile İçi Şiddet: Ankara-İstanbul ve İzmir Örneği. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi 1994; 11(1-2):7-20.